بررسی ارتباط پلی‏مورفیسم ژن مهارکننده ی فعال کننده ی پلاسمینوژن-۱ (pai-۱) با سقط مکرر جنین

سابقه و هدف: منظور از سقط تکراری، وقوع 2 یا 3 بار سقط متوالی خود به خودی، قبل از هفته 20 می باشد. با توجه به شیوع حدود 5% سقط در زنان، اثرات مخرب روانی سقط بر زندگی خانوادگی افراد و اینکه علت بخشی از این سقط ها مشکلات انعقادی است، در این مطالعه، پلی مورفیسم ژن مهارکننده ی فعال کننده ی پلاسمین-1 (pai-1) مورد بررسی قرار گرفت و ارتباط آن با سقط خود به خودی در بیماران ایرانی و گروه کنترل سالم مورد ارزیابی قرار گرفت. مواد و روش ها: در این مطالعه ی مورد-شاهدی، 100 بیمار با سابقه ی سقط (حداقل دو بار) به عنوان گروه بیمار و 100 زن سالم با حداقل دو زایمان موفق و بدون سابقه ی سقط به عنوان گروه کنترل، مورد مطالعه قرار گرفتند. استخراج dna از لوکوسیت ها و با روش نمک اشباع، انجام شد. برای بررسی پلی مورفیسم های pai-1 (4g/5g) واکنش زنجیره ی پلیمراز انجام و حضور یا عدم حضور موتاسیون pai-1 (4g/5g) توسط روش pcr-rflp بررسی شد. به منظور تجزیه و تحلیل آماری از نرم افزار spss ویرایش 18 و از آزمون مربع کای استفاده و ارزش احتمال 05/0p< به عنوان سطح معنی داری در نظر گرفته شد. یافته ها: در مطالعه ی حاضر، برای بررسی پلی مورفیسم pai-1 (4g/5g)، فراوانی آلل موتانت 4g در زنان دچار سقط مکرر، 42% و در زنان گروه شاهد، 30% به دست آمد، که نشان دهنده ی افزایش معنی دار (012/0p=) الل4g در جمعیت بیمار نسبت به گروه کنترل بود (میزان خطر نسبی در جمعیت: 83/1). نتایج در مورد ژنوتیپ 4g/4g با فراوانی 17% در گروه بیمار، 5% در گروه شاهد و 006/0p= (میزان خطر نسبی: 63/4) نیز نشان دهنده ی افزایش معنی دار ژنوتیپ 4g/4g در گروه بیماران بود. نتیجه گیری: با توجه به نتایج حاصل به نظر می رسد خانم های دارای سقط مکرر، در مواجهه ی بیشتر با الل 4g و ژنوتیپ 4g/4g هستند. از این رو، بررسی وجود این جهش همراه با سایر عوامل مشکوک مثل mthfr، فاکتور 5 لایدن در بیماران مبتلا به سقط مکرر، توصیه می شود.